Perska Alternatywa

Dziwne, niezwykłe, intrygujące ... rasy kotów.

Niektóre z ras kotów mają niezwykłe cechy i obyczaje. Przyjrzyjmy im się bliżej.

Szmaciana lalka.
Wiele małych dziewczynek bawi się w dzieciństwie szmacianą lalką, która bardzo często jest ich ukochaną zabawką.
Co to ma wspólnego z kotami, spytacie?
Istnieje „dziwna” rasa, RAGDOLL, której nazwa wywodzi się od angielskiego określenia takiej lalki. Dosłownie RAG DOLL – SZMACIANA LALKA. Koty tej rasy mają niezwykłą cechę - jeśli weźmiemy takiego kota na ręce będzie zwisał na nich właśnie jak „szmaciana lalka” i stąd nazwa tej rasy. Również jeśli leżą zupełnie odprężone prawie zupełnie rozluźniają mięśnie i znowu wyglądają jak szmaciana lalka rzucona przez rozbawione dziecko!
Rasa uznana przez FIFe, WCF i inne organizacje.

Wiadomo! Koty nie lubią wody!
Wszyscy widzieliśmy nie raz jak kot z obrzydzeniem otrzepuje łapkę jeśli ją nieopatrznie zamoczył. A czy widzieliście kota, który uwielbia wodę?!
Na terytorium Turcji leży jezioro Van, jego okolice słyną z niezwykle gorącego okresu letniego i niezwykle mroźnej zimy. Być może właśnie taki ekstremalny klimat spowodował, że zabrakło małych gryzoni którymi zwykle żywią się koty. Więc koty żyjące w tych okolicach w specyficzny sposób zaczęły zdobywać pokarm. Nauczyły się łowić małe rybki na płyciznach jeziora Van. Mało tego, nauczyły się pływać. Łapy „wiosłują” a ogon działa jak ster i ... kot wspaniale płynie! Dziś oczywiście nie muszą tak zdobywać pokarmu ale zamiłowanie do wody pozostało. Konieczność częstego moczenia futra w wodzie spowodowały jeszcze jedno przystosowanie. Koty VAN, mimo iż są kotami długowłosymi nie mają włosów podszerstka, tak więc po wyjściu z wody błyskawicznie schną, wystarczy im otrzepać futerko z wody. Oczywiście tak niezwykłe koty wzięły swoją nazwę od jeziora nad brzegami którego żyły.
Rasa uznana przez FIFe, WCF i inne organizacje.

Prawdziwy „dziki” kot, który „chodzi własnymi drogami i wszystko mu jedno kędy”.
Jedyna prawdopodobnie rasa która powstała współcześnie samoistnie ze skrzyżowania pólnocnoamerykańskiego dzikiego rysia rudego i kota domowego. Rasa ta powstała w Ameryce, nazwano ją PIXI-BOB. W jego wyglądzie i charakterze zachowały się cechy kota dzikiego. Mocny, muskularny, z grubym futrem, przyjacielski ale nie tolerujący innych zwierząt w tym samym domu.
Rasę tę uznaje jedynie TICA (International Cat Association - stowarzyszenie Hodowców kotów w Ameryce Północnej która rejestruje rasy według układu genetycznego jednak ocenia je na wystawach pod względem wyglądu).

Pudel. Psa pudla zna chyba każdy, ale kot?!?
W Niemczech kilku hodowców podjęło się wyhodowania rasy łączącej cechy hihgland folda (szkocki zwisłouchy) i reksa. I tak powstał PUDEL (POODLE) kot o kędzierzawym futrze o uszach pochylonych, przyjazny i uczuciowy, występujący w wielu odmianach barwnych.
Jest to rasa której nie uznało jeszcze żadne stowarzyszenie.

„Nagi, gorący” kot.
Ktoś kiedyś tak scharakteryzował wygląd i charakter tego zwierzaka: „jest to częściowo kot, częściowo pies, częściowo małpa, częściowo dziecko” dodałabym jeszcze do tego „częściowo nietoperz”.
Niezwykle stara rasa, już przed wiekami Aztekowie hodowali bezwłosego kota. „Bezwłosego” – no, to lekka przesada, jego ciałko jest pokryte meszkiem podobnym do meszku pokrywającego brzoskwinię. Po prostu u kotów tych występuje recesywny gen odpowiedzialny za brak okrywy włosowej. Ponieważ jest to gen recesywny może przez wiele pokoleń nie ujawniać się i tak właśnie było ze sfinksem. Przez całe lata uważano istnienie takiego kota za jeden z mitów, a on po prostu czekał w „banku genów” kotów domowych w Ameryce na możliwość ujawnienia.
Ale dlaczego „gorący”?
Tak się jednie wydaje gdy go dotykamy, ponieważ temperatura ciała zdrowego kota wynosi około 39,5 stopnia Celsjusza a my nie dotykamy sierści (zwykle chłodniejszej od ciała o około 10 stopni) a bezpośrednio skóry kota. Nasza dłoń ma temperaturę około 36,6 stopni Celsjusza, tak więc dla naszej dłoni sfinks jest „gorący”!
Rasa uznana przez FIFe, WCF i inne organizacje.

Kto z nas nie lubi bali i maskarad?!
Carska Rosja w wieku XVII. Petersburg. Bale, maskarady i szaleńcze zabawy bogaczy.
A w ich pałacach oczywiście koty - syjamskie koty. Czasy zaczęły się zmieniać. Moda na syjamskie koty przeminęła, szlachta bojarska znikła, pałace zaczęły się rozsypywać a biedne koty zaczęły się wałęsać w poszukiwaniu pożywienia nad brzegami rzeki Nevy. Tam spotkały się z kotami domowymi oraz syberyjskimi i tak powstała nowa rasa. W czasach współczesnych wkroczył człowiek i drogą żmudnej selekcji kociąt w miotach kotów syberyjskich udało się zgromadzić odpowiednią ilość kotów z oznaczeniami, by zacząć hodować tę nową rasę. Szukając nazwy dla niej posłużono się nazwą rzeki nad brzegami której możni tego świata urządzali bale i wspaniałe maskarady - NEVA MASQUERADE.
Rasa uznana przez WCF.

Co to jest – mieszka na drzewie i mrauczy?
Odpowiedź jest stosunkowo prosta, to SOKOKE, inaczej „Kot o białych ramionach”, Khadzonzo (w języku plemion tubylczych). To rasa kotów z kenijskich lasów Sokoke które naprawdę w naturze mieszkają na drzewach, z wyglądu są miniaturką geparda i występuje wyłącznie w klasycznym pręgowaniu (zmienne może być jedynie tło dla czarnych pręg, od szarego po złocistobrązowy). Są to koty które mimo tego „nadrzewnego” stylu życia potrafią świetnie polować w wodzie! Polując pływają i potrafią nurkować za zdobyczą! Udomowione są niezwykle inteligentnym towarzyszem doskonale znoszącym towarzystwo innych kotów i psów. Niezbyt dobrze jednak znosi zupełne zamknięcie w domu, powinien mieć możliwość wolnego wyjścia do ogrodu. Jest to bardzo stara rasa bardzo niedawno uznana (w 1983 jako rasa doświadczalna, a w 1992 została uznana oficjalnie).

Jest jesień, liście spadają a lekka mgiełka spowija świat.
Co wspólnego ma mgiełka z kotami? Niemieckie „mgiełka” – NEBELUNG! Tu niezwykła jest właściwie tylko nazwa gdyż nebelung to po prostu półdługowłosa odmiana kota rosyjskiego niebieskiego. Po wielu problemach z hodowlę i stabilizacją rasy spowodowaną „żelazną kurtyną”w ZSRR (nebelung był niezależnie hodowany w USA i Rosji) rasa ta została oficjalnie uznana przez WCF.

Czy podrapanie się w uszko może być problemem?
Oczywiście może, dla MUNCHKINA. ponieważ jest to rasa o bardzo krótkich łapkach. Taki koci jamnik!! W roku 1983 a stanie Luizjana (USA) znaleziono dwa dziwne krótkołape koty, nazwano je Blackberry i Blueberry. Kotka była ciężarna a w miocie który urodziła były również dwa kotki o takich samych cechach. Koty te dały początek nowej rasie, która bardzo szybko zdobyła sobie popularność. Występuje w odmianach krótko- i półdługowłosej.
Oczywiście munchkiny mogą podrapać się (choć z trudem), normalnie bawią się, wspinają jak również mogą wskoczyć na niezbyt dużą wysokość (o kuchennym blacie czy stole mowy nie ma!)

Elegancki, śnieżnobiały kot o ciemnoszafirowych oczach.
Do tego niezagrożony głuchotą!
Powiecie, że takiego kota nie ma i ... nie będziecie mieć racji! Inteligentny i uczuciowy, bardzo mocna przywiązany do swoich opiekunów, trochę wrzaskliwy i „kłótliwy” o pięknej smukłej sylwectce, śnieżnobiały, z szafirowymi oczami – to ODMIENNY lub ORIENTALNY BIAŁY (FOREIGN WHITE). Ma świetny słuch ponieważ barwa ich oczu nie jest wynikiem wystąpienia genu niosącego barwę oka i głuchotę ale wynika z tego iż te koty, mimo iż są czysto białe, pochodzą genetycznie od syjamów (które zawsze rodzą się białe a kolor oznaczeń wybarwia się dopiero poźniej).
Rasa ta nie jest uznana przez wszystkie stowarzyszenia.

Gwiazdka z nieba.
Któż by nie chciał takiego prezentu? Ale ta gwiazdka ma pazury, wąsy i w dodatku czasami pomiaukuje!!
Powiedzenie: nomen omen (łac. imię znakiem) sprawdza się tu w zupełności - to kot! KOT KALIFORNIJSKI GWIAŹDZISTY (SPANGLED). Jego nazwa wywodzi się od ornitologicznego określenia na wzór występujący na jego futrze – nakrapiany czyli właśnie spangled. Wzór pręgowania tego kota przypomina rysunek cętek i pręg ocelota (leoparda) stąd też druga nazwa tych kotów – OCELOTOWATY. Koty te są dość duże (do 7 kg), występują w kilkunastu kolorach. Jest to kot spontaniczny, otwarty, przyjacielski, trochę swawolny, bardzo nie lubi długo pozostawać w samotności. Rasa mało popularna poza Stanami Zjednoczonymi.
Rasę tę uznało w 1987 kilka stowarzyszeń w Ameryce.

Ogonek.
Kto nie zna wierszyka kończącego się tak:
„przyszedł kotek, wypił mleczko
a ogonkiem stłukł jajeczko!”
Niestety dla niektórych kotków nie było by to możliwe. W kilku miejscach na świecie pojawiły się koty z krótszym ogonem, a nawet wręcz szczątkowym. W niektórych wypadkach u kotów jednej rasy (MANX lub MANKS, CYMRIC – długowłosa odmiana MANKSa) wyróżniane są trzy długości ogonów kuperki – „rumpy” (praktycznie bez ogona, koty te mają jedynie 3 kręgi ogonowe), kikuty – „stumpy” oraz długie – „longy”. Jest rzeczą ciekawą iż wszystkie rasy „krótko ogonkowe” rozwinęły się na obszarach w naturalny sposób zamkniętych, głównie na wyspach: wyspy Man (MANX), wyspy Kurylskie (BOBTAIL KURYLSKI), archipelag wysp Japońskich (BOBTAIL JAPOŃSKI) oraz innych obszarach trudno dostępnych, jak np. daleka północ (BOBTAIL KARELSKI) lub delta rzeki Mekong (MEKONG BOBTAIL). Wada ta jest powodowana brakiem dopływu „nowej krwi”, czyli wynikiem naturalnego wsobnego krzyżowania się kotów co spowodowało mutację genetyczną powodującą szczątkowość ogona jak również bardzo często jednoczesne wady kręgosłupa.
Niektóre z tych ras są uznawane przez FIFe i WCF, niektóre tylko przez WCF.

Potomkowie Sinha.
IX wiek n.e., noc, niewielki klasztor w Lao-Tsun, mnich Mun-Ha medytuje u stóp złotego posągu bogini o szafiowych oczach, obok niego drzemie jego nieodłączny towarzysz - biały, piwnooki kot Sinh.
Nagle nocną ciszę przerywają odgłosy walki, to najeźdźcy, Tajowie wdarli się do klasztoru. Palą i mordują. Ich ofiarą staje się również opat Mun-Ha, który osuwa się na posadzkę. Jeszcze żyje kiedy Sinh wskakuje na jego ciało. Nagle dzieje się rzecz tak dziwna, że napastnicy uciekają w popłochu.
Dusza umierającego Mun-Ha przechodzi w ciało Sinha.
I biały, piwnooki kot stojąc na ciele mnicha przeobraża się. Jego futro staje się złotawe, pyszczek, uszy, kończyny i ogon przybierają kolor ziemi, oczy zaś stają się szafirowe tak jak oczy wpatrzonej w niego bogini. Jedynie łapki dotykające szat i ciała mnicha pozostają białe.
Sinh pilnował ciała Mun-Ha przez siedem dni i nocy nic nie jedząc i nie pijąc. Po tym czasie zakończył życie przenosząc duszę Mun-H do raju a 99 innych kotów żyjących w klasztorze w jednej chwili zmieniło swój wygląd. Zebrały się potem wokół jednego z mnichów pokazując w ten sposób kto ma być następcą Mun-Ha.
Tyle legenda (a jest ich kilka). Faktem jest jednak, że dokładnie nie wiadomo jak powstała rasa kotów birmańskich czyli świętych kotach z Birmy (nie mylić z kotem burmskim krótkowłosym). Jest to rasa naturalna gdyż w ich miotach nie pojawiają się kocięta krótkowłose a tak było w przypadku gdyby rasa powstała na skutek krzyżowania różnych ras. Faktem jest również, że koty te od dawien dawna mieszkały w zabudowaniach świątynnych dzisiejszego Myanmaru czyli Birmy.
Rasa powszechnie uznana.